GÖREN GÖZLER

Bedenlerimiz bizim bu dünyada yaşamamızı devam ettirmemizi sağlayan araçlarımız gibidir. Fiziksel alanımız adeta bir ev hissiyatı verirken, bu algı zihinsel ve duygusal alanda yaşanan birçok travmayı da içermektedir. Beden bu travmaları hücrelerde kayıt eder ve titreştirir. Bu sebepten yaşanan duygusal acı deneyimler, zihnimiz ve daha sonra bedenimizde oluşan bu akmaz dediğimiz enerji alanları, hayatımızın birçok alanında bizi gelecek tehlikelerden korumak üzere yeni engeller oluşturacaktır. Bu böyle sürüp giderken en belirgin olan evimiz dediğimiz bedenlerimiz, yaşarken bizlerin farkında bile olmadığı yorucu bir süreci geçirmeye maruz kalır. Bu süreçte beden de birçok rahatsızlık da baş gösterebilir.

Süreci anlamak ve şefkatle bedene yaklaşmak, görünür olan ile kurulan ilk bağ çok kıymetlidir.

Hayatımız boyunca kendi bedenimizi, görmeden tüm dünyaya iki gözle bakarak göçüp gidiyoruz. Çocukken dev insanlar, biz büyüdükçe göz göze geldiğimiz insanlar, dağlar, yollar, hepsini bir film gibi izliyoruz adeta. Aslında bu film bizim filmimiz. Ama o kadar çok alıştık ki dış dünyayı izlemeye, bu filmin kurgusu ve yönetmenlerinin biz olduğumuzu unuttuk.

İşte beden dediğimiz bu evde yaşanan travmaları, dışarıya bakan bir çift gözle izleriz. İzlenen filmlerde birçok karakter vardır.  Bu karakterler, film sahibinin, bu olay kurgusunu bir bütün olarak görebileceği şekilde senaryoyu gözleri önüne serer. Aynı film belki birçok defa farklı oyuncularla oynanacak, ta ki senin bu filmi neden yaşadığını anlayana kadar. Filmlerde öyle değil midir? İçinde bir mesajı vardır.

Neden!!

Neden ben!!

Diye ağlayan bir arkadaşıma, bu acı deneyimin kurgusunu yüklemek tabii ki büyük haksızlık olurdu…

Bu senin kurgun demek çok acımasız ve gaddarca işin içinden çıkmak olmaz mıydı?

Bu yüzden ilk adım dışarı bakan, dışarıya bakarak büyüyen yargıç zihni fark etmek. Bu yargıç zihni kendine bir ok gibi çevirmemek gerekir.

Şefkat!!!

İşte bu süreçte, atılacak ilk adım şefkat. ‘Neden’ soruları arttığında cevapları bulmak için kendini bilme yolculuğunu başlatmalısın. Çünkü en karanlık ve en acı deneyimlerin ardından NEDEN!!! öfkeyle ve ateşli bir yanmayla çıkıyorsa ağzından, bu ateş seni de yakmadan, gözlerini kalbine çevirmelisin.

Bu olaylar döngüsünü anlamak ve idrak etmek genelde sürecin sonunda ortaya kocaman bir ‘AAA’ sesiyle eşlik eder.

Kişi kendi kalp yolunda giderken şu güçlü duayı zikretmelidir.  ‘Ben kimim?’ Allah’ım kalbimi sana çevir.

Bu süreçlerin tümünü çözmek, olayların bağlantı noktalarına ulaşmak bir ömür sürebilir. Artık aynı döngüleri görmekten, aynı filmi izlemekten sıkılabilirsin.

Neden sorusunda ki gizli cevap; hakikatin algılanması, idrak edilmesi, tüm bu süreçlerin çözülmesi için bir anahtardır.

Yazıyı sevdiğim bir cümleyle bitirmek istedim.

Hazreti Mevlânâ Mesnevî’de şöyle der: “İnsan, âdetâ sırf gözden, yani derûnî idrâkten ibârettir. Geriye kalansa deridir, cesettir. Hakikî göz ise, ancak dostu gören, yani onu idrak etmiş olandır. Dostu görmeyen gözü, sen göz sayma!” (c.1, 1406)

Elif YILMAZ ÖZTÜRK