YAĞMURLA GELEN

Çocukluğumun geçtiği evdeki, yeni odun atılmış sobanın sıcaklığı vardı sanki odada. Sobanın üzerindeki çayın ve kuzinede pişen çoban böreğinin kokusu burnumda. Birden zaman ve mekan kavramımı kaybediyorum. Nerede, hangi zaman diliminde olduğumu algılamam birkaç saniyemi alıyor. Ne annem var, ne çocukluğum odada.

Ama biliyorum ki orada; cama vuran yağmur değil, onun narin parmakları. Yağmurun elleri olduğunu yıllar önce Yeni Türkü’den öğrendiğim için bu fikri hiç sorgulamadan, yadırgamadan kabul edip, kalkıp perdeyi aralıyorum. Hasretle öpüyorum annemin yağmur ellerini.

Penceremdeki menekşeleri gösteriyorum ona. Asla seninkiler gibi açmıyorlar rengarenk; suyunu veriyorum, güneşini doğru açıdan aldırıyorum, vitaminle destekliyorum ama olmuyor diyorum, küçük bir kız çocuğu gibi dudaklarımı bükürek.

‘‘Onlarla konuşmadığın, gözlerinin içine hüzünle baktığın için onlarda kapatmışlar kendilerini, küsmüşler, kabuklarına çekilmişler’’ diyor.  Çiçeklerin gözleri yok ki diyecek oluyorum, susuyorum. ’’Çiçeklere ve sevdiklerine ilgini şefkatini vermeli, onları sevginle beslemelisin’’ diye devam ediyor, huzur dolu sesiyle.

Güzel bakmanın, güzel görmenin, güzel düşünmenin gücünü bir kez daha hatırlatıyor bana ve onun nekadar mükemmel bir anne olduğunu bir kez daha onaylıyor kalbim.

Aslında anneme benzemekten korkardım ergenlik dönemlerimde. Hatta içten içe eleştirirdim onun saflık derecesindeki iyi niyetini. Kimse üzülmesin, kırılmasın, incinmesin diye, kırılıp binbir parçaya ayrılan, o parçaları tek tek toplayıp, dağılmadan durmaya çalışan bir kadın olmayı istemedim hiçbir zaman. Her yeniden toparlanışında, kendinden parçalar kaybettiğini ve o parçaların yerine, kendine, özüne uymayan birşeylerle tamamlayıp, yamayıp yapıştırdığını düşünürdüm. Kırk yama örtülere, deseni kaybolmuş kırk parça çini vazolara benzetirdim onu. Yine de içinden dışarıya bir şeyler sızdırmayışına şaşardım. Hepimizden birer parça taşıyan eşsiz bir mozaik olduğunu, yaşlandıkça ve giderek ona benzedikçe öğreniyorum.

İnsan yok olmadan varolmazmış!

Pencereyi açıp, içeriye dolan serin hava ve toprak kokusuyla, babam da misafir oluyor evime, huzur geliyor sabahıma. Sahi toprağın, sevdiklerimizi alıp, bağrına bastığı için güzel koktuğu doğru mudur?

Günaydın babam! Hoşgeldin, uzun zaman oldu, nasılda özlemiştim.

Derin bir nefes alıyorum, içime çektiğim o. Ciğerlerim, damarlarımda dolaşan kanım, tüm hücrelerim ve ruhum onunla doluyor.

Mutfağa geçip kahve yapıyorum. Sadece taze öğütülmüş kahve değil, buram buram sevdiklerimin kokusu doluyor mutfağıma. Her sabah yalnızlığımı paylaşan duvarlara sinmiş ağır keder bile dağılıyor sanki. Yağmurla ve yağmurun getirdiği misafirlerimle siliniyor her şey, temizleniyor adeta.

Bir müzik açıyorum;

Bir kızıl goncaya benzer dudağın.

Açılan tek gülüsün sen bu bağın.

Kurulur kalplere sevda otağın.

Kim bilir hangi gönüldür durağın.

Sen seversin bu parçayı diyorum babama, gülümseyerek. Yine bakışlarında o hüzün var. Bu kadar güçlü, kendinden emin, etrafına huzur ve güven yayan bir adamın gözlerindeki bu hüznü hiçbir zaman adlandıramadım. Bazen, aynada aynı bakışı kendi gözlerimde yakaladığımda tuhaf bir şekilde ürperirim.

Aslında uzun zamandır kırgındım babama. Yeni yeni düzeldi aramız ve kaybolan zamanı telafi etmeye çalışıyoruz. Takvimler 19 Ocak 1999’u gösterdiği, soğuk, karlı bir bayram sabahı bırakıp gitmişti. Dağ gibi sırtımı dayadığım adam, gölgesinde soluklanıp huzur bulduğum ulu çınar, bir vedayı bile çok görerek terk etmişti beni. Umutla bekledim, dönmedi! Ona her ihtiyaç duyduğumda, yokluğu içime ağır bir beton kütlesi gibi çöktüğünde, özlemim kırgınlığa dönüşmüştü. Ne düğünüme geldi, ne çocuklarımı bir kez kucağına alıp sevdi. Bu zamansız gidişi yıllarca kabul edemedim ve affetmedim onu.

Sonra anladım ki; o hiç gitmemiş benden. Asla terk etmemiş beni. Aslında sevdiğimiz hiç kimse gitmiyor bizden, biz izin vermedikçe!

Bedenen yanımızda olmasalar bile, sevdiklerimiz hep bizimle, hep sol yanımızda duruyor onlar. Bir yere gitmiyorlar.

Ben defalarca aynada göz göze geldim babamla. Yanaklarımdan süzülen yaşları silen ellerini hissettim.  Gecenin bir yarısı kelebek oldu geldi, üzerimi örttü. Baharda bir çiçek oldu, bahçemde açtı. Kuş oldu dalıma kondu.

Çiçekleri, böcekleri; ağaçları, doğayı severdi. Hatta kuru bir dalı toprağa soksa, yeşerirdi. Öyle severdi yeşilliği. Onun için baktığım her yeşildeydi o. Defalarca bir deve tabanının yaprağında konuşup dertleştik. Okunan bir Yasin-i Şerif’de bulutların üzerinde buluşup, özlem giderdik, sevdiklerimizi izledik beraber.

Siz de uzaklarda sandığınız sevdiklerinizle buluşabilirsiniz. Hissedin onların varlıklarını, özlem giderin. O kadar yakınlar ki aslında bize, sadece farkında olup mesajları iyi okumamız gerekiyor. Bazen rüzgar olur elleri, saçlarımızı okşarlar. Biz sadece rüzgar sanırız o dokunuşu. Yolumuzu kaybettiğimizde gökteki en parlak yıldız olurlar. Dikkatli bakıp dinlersek, bize yol gösterecek doğru cevabı fısıldarlar kulaklarımıza. Yeni doğan güneşle ilk onlar doğar evimize, huzurla birlikte. Bulut olurlar bazen, hüznümüzü alıp götürmek, uzaklara taşımak için. Onlar hep bizimledir; ruhumuza dokunan, kalbimizi titreten her şeyde, her yerde onları yaşamak mümkün.

Ayrıca evrende hiç bir şey kaybolmuyor. Duygular ve düşünceler de. Gökyüzüne çıkıp bulut oluyorlar, yoğunlaştıkları zaman yağıyorlar birilerinin üzerine.

Uzaktaki sevdiklerinizin üzerine mutluluk yağmurları yağdırmak istiyorsanız; siz de sevginizi, güzel düşünce ve dileklerinizi bulutlara yükleyin, özlemlerinizi rüzgara. Evrensel güç her emaneti yerine ulaştıracaktır.

Mutluluk yağmurlarınız bol olsun. Sevgiyle huzurla kalın.