GÜVEN

Gerçek ben:    ‘Naber ben?’

Sahte ben:       ‘Hiç iyi değilim, hayatım bu ara çok sıkıcı. Çalışmaktan, çabalamaktan,  yorgunluktan bıktım.’

Gerçek ben:    ‘Şükret!’

Sahte ben:       ‘Neyime şükredeyim, bu sıkıcı yaşamıma mı?’

Gerçek ben:    ‘Yaşamım derken? “Yaşamın” senin mi acaba?’

Sahte ben:       ‘Efendim…’

Gerçek ben:    ‘Yaşayan sen misin diyorum?’

Sahte ben:       ‘Ne saçmalıyorsun? Görmüyor musun? benim tabi. Görmüyor musun, şu hayatta ne sıkıntıyla yaşadığımı, şu hayatın zorluklarını?’

Gerçek ben:    ‘Hayatı görüyorum tabi ama senin gördüklerini değil. Benim gördüğüm hayat keyifle akıyor. Sen de bakışını değiştirirsen, görürsün bak hayat da değişiyor.’

Sahte ben:       ‘Tabi tabi…Ay sonunu hesaplayan sen değilsin!’

Gerçek ben:    ‘Endişelenme, güven sadece…’

Sahte ben:       ‘Gencim, sağlıklıyım çok şükür, az biraz birikmişimde var ama hayat gitgide zorlaştı.’

Gerçek ben:    ‘Güven dediysem sahip olduklarına demedim. Yaşlanırsın, gençlik biter. Hasta  olursun, sağlığın gider. Paran ise bir şey çıkar, bitiverir birden.’

Sahte ben:       ‘Çok sağ ol içimi ferahlattın, tüm endişelerim bitti gerçekten bir anda.’

Gerçek ben:    ‘Güven dediysem parana, sağlığına, gençliğine, güzelliğine demedim. Onlar  zaten senin değil ki!’

Sahte ben:       🙁

Gerçek ben:    ‘Kendine güven…’

Sahte ben:       ‘Benim özgüvenim çok yüksek bir kere..’

Gerçek ben:    ‘Senin özgüven dediğin birkaç kuru ego cümlesi… Onlar da geçici. Geçici birşeye güvenilemez. Sen kalıcı ‘sen’i bul. Bak o zaman gelir zaten, sen de var olan gerçek güven.’