UYAN

Bir varmış, bir yokmuş diye başlar tüm hikayeler.
Hayat da böyle değil midir?
Bir var, bir yok işte.
Bir saat, bir dakika önce düşündüğün yaptığın vardı.
Şimdi ise yok.
Yakın birini kaybedersin..
Üzülürsün, daha dün yaşıyordu dersin.
Ya da geçen ay, geçen hafta şunu şunu yapmıştık beraber..

Artık sadece hatıralardır, ondan geriye kalan.
Ama hiç düşünmezsin, kendine kondurmazsın.
Belki bir ancık düşünürsün..
Sonunun böyle olacağını..
Ama o kadarcıktır işte.
Peki..
Bu mudur gerçek?
Doğ, yaşa ve öl.
Hayır tabii ki de..
Hem de koskoca bir HAYIR.

Gerçek bu değil. Asla olamaz..!
Doğdun, sana bir isim verildi.
Hep o isimle anıldın.
Üç dört yaşına geldiğinde bu isim sen de bir cisim oluşturdu.
Ve sen  artık kendini bu cisim (Beden) sandın.
İşte burada başladı zihnin dışa dönük eğitimleri..
O doğru, bu yanlış.
Bu iyi, şu kötü.
O güzel, bu çirkin.
Ve en kötüsü de sen bedenine bir kimlik yükledin.
Böyle olunca hep ötekiler oldu.
Adına yaşam denilen sahte bir kavram için mücadeleler başladı.
Öyle ya artık sen bir bireydin.
Tam da zihnin istediği kıvama geldin.
Kendin sandığın beden için savaşmalıydın.
Ego-Zihin hep ben, hep bana deyip duruyordu artık.

Biliyor musun?
Koskoca zannettiğin bu dünya, evrene göre küçük bir nokta.
Ve sen bu noktanın içinde zerrenin zerresisin.
Daha ne zamana kadar sahte mutluluklar peşinde koşacaksın?
Daha ne zamana kadar mal, mülk, makam, mevki peşinde olacaksın?
Bir var bir yok olan şeylerin gerçek olmadığını biliyorsun artık.
Şimdi uyanma vakti..
Artık uyan..
Lütfen uyan..