KABUL

Kabul etmek, zihni başlangıç noktasına getirir. Sayılarla anlatmak istersem şayet, ne geçmiş – 1 ne de gelecek +1 tam 0 noktasında kalmayı sağlar.

Kabul etmek belki yüzlerce kez söylendiğinde bilinçaltına kaydolacak, milyon kez hayır diyen bilinçaltına ancak yerleşecektir.

Kabul bazen bir anda gelecek, uzun bir yolculuk sonrası ben’lerden vazgeçmek ile mümkün olacaktır.

Sen sanacaksin ki, ben yaptım, o zaman da ne güzel değil mi? Aynı bir yılanın derisini döktüğü gibi bir ben daha atılacak üstünden. Biraz daha kabul gelecek.

Kabul eden birinin, olmadığı gerçeği ile karşılaşmak zihnin en güzel eğitimdir.

Kabul kalpten onaylamak, kalpten bilmektir. Bildiğini hatırlamak ikna etmek ve pes eden zihnin 0 noktası yani kalp merkezine ulaşması da diyebiliriz.

İşte bu noktada öz sevgi olduğunun gerçeği her noktanı saracaktır.

Bir bebek, saf sevgidir. Zihni ben demez, önce anne karnında cenin pozisyonunda ve sonra dünyaya sevgiyle bağlanan bir bilge gibidir.

İnsanoğlu bu cenin pozisyonuna gelmek ve saf sevgi olduğunu bilme yolundadır.

Bebekler sevilmek ve sevmek için çaba sarf etmezler, işte kabul de bizi bu noktaya taşıyacaktır.

Sevmek ve sevilmek için çok çaba harcarız. Bu çaba kabulsuz zihnin, aynı kuyruğunu kovalayan bir kedi misali olduğu yerde durup dönmesine benzer, kendi gerçekliğini kabul eden kişi, 0 noktasında yani sevgide kalacaktır.

Denge de olmak da 0 (sıfır) noktasına benzer.

Dengen bozulmasın diye sarf edilen çaba yine dengeyi bozacaktır. Sevgi olduğunu bilmek, her ne yaşanırsa yaşansın kişiyi olgunlaştıran bir süreç olduğunu anlamak, fark etmek demektir.

Sevgi olduğunu bilen kişi, kuyruğunu kovalayan bir kedi gibi donup dursa da, artık aşka dönmeye başlamış olabilir kim bilir.

Aşk yolunda yürüyen, bu yolda yürümek için bizleri cesaretlendirip yüreklendiren, tüm insanlığa selam olsun.

Yalnız değilsin…

Bu yazıyı okuduysan haydi sende söyle,

……… (kendi adınız)

Seni seviyorum

Seni olduğun gibi kabul ediyor ve onaylıyorum.

Elif YILMAZ ÖZTÜRK