TUZLU KEK

Günlerdir pastanenin süslü rafında satılmayı bekliyordu. Işıklandırılması, sunumu iyiydi. En kaliteli tabakta sergileniyordu ve güzel gözükmesi için üzerine her türlü süsleme yapılmıştı. Ama şöyle bir yanına yanaşan, azıcık ucundan tadına bakan, bırakın satın almayı arkasına dönüp bakmadan kaçıyordu.

Günlerden bir gün gönül yorgunluğu çeken, hayata küsmüş bir adam geldi. Tadına görüntüsüne bakmadan sergilenen kekin tamamını paket yaptırıp eve götürdü. Zoraki bir çay demleyip belki tatlı iyi gelir düşüncesi ile kendine bir tabak hazırladı.

Bir dilim süslü kek, bir bardak çay…

Kekten bir lokma almasıyla tükürmesi bir oldu. Bu kekte bir gariplik vardı. Tekrar bir lokma aldı, ne var İÇİNDE diye baktı. Tattı, kokladı, duyumsadı, hisleri ile yokladı ve kekin tuzlu olduğunu anladı.

Anladı…

Kekin içine bakması ile kekten neden herkesin uzaklaştığını anladı. Kekin içinde insanların ondan uzaklaşmasını sağlayan bir şeyler vardı.

O adamın anlayışı keke de yansıdı, adeta canlandı ve “bana baktığın gibi kendi içine de bak” dedi. “Belki senin çevrendeki insanların senden kaçma sebebi de senin içindekilerde bir sorun olduğundandır, ondan insanlar senden kaçıyordur ve bu yüzden yalnızsındır?”

“Beni anladığın gibi kendini de anlasana” dedi.

Hiç böyle düşünmemişti o adam. Yalnızlığının sebebini hep başkaları sanmıştı. Başkaları hep kötüydü, başkaları hep nefret sebebi…

“Tamam”dedi. Kendi içine bakmaya karar verdi hayatında ilk defa. “Belki de sorun bendedir?”

“İyi de içine nasıl bakar insan, kek miyim ben ki tadım, kokum olsun, tadına bakayım veya koklayayım.”

Düşündü düşündü, içindekileri düşünmekle anlamayacağını gördü. İçindekileri aynı keki algıladığı gibi hisleri ile duyumsayacaktı. Oturdu, gözlerini kapattı. Nefesine verdi kendini, zihnini, çekti içine nefesini,

Zaten nefes insanın kendisi değil miydi? Zihni kendine çevirince algıladı içindekileri, güneşini, gölgesini, aydınlık ve karanlık hallerini. Meğer reddetmiş yıllarca görmeyi kendini, öfkesini, kinini, nefretini, acizliğini, cehaletini, cimriliğini, fakirliğini, çirkinliğini görmeyi tercih ettiği için zenginliğini, cömertliğini ve daha nice iyi yönlerini. Tıpkı kekin tuzu gibi…

Işık gidince karanlığa, karanlık kalır mı orada?

Emine NALÇACI MAVİŞ