Tüm Yazılar

Sondan başlayalım… Çok net belirtmekte fayda var; kabulü, klasik bir kadercilik, pasif bir teslimiyet, hayırlısı, kısmet, nasip kelimelerinin ardına gizlenerek sorumluluk, çaba üstlenmeme ya da tahammül etmek, hayır diyememek, gönülsüz sabretmek gibi sıklıkla kotarmaya çalıştığımız haliyle ele aldığımızda halen kabulsüzlük kozamızın çok şık kılıflanmış paketinin içinde oluyoruz.

Kelimeleri insanlara benzetiyorum. Birbirlerinden bağımsız ve farklı olsalar bile yan yana durabiliyorlar. Evet, böyle durumlarda pek uyum olmuyor ama aykırı duruşlarıyla diğer cümlelerden ayrılıyorlar.

Mavi ile yeşilin koyun koyuna olduğu bir kıyıda uzaktan gördü babasını. Sırtı kendisine dönüktü ama uzun boylu, geniş omuzlu, dik ve kendinden emin duruşlu bu adamı nerede görse tanırdı.

Kurban; kelime olarak kurbiyet, yakınlık demektir. Burada yakınlık, Öz'e, Allah'a, gerçek kendine, benliğine erişmeye, beka bulmaya yakınlaşma manasındadır.

Atalarımızın zamanında kullandığı hangi erdemlerimizi hatırlayarak yeniden önümüze çıkan zor durumları aşarız? Popüler kültür gelip yerleşmeden önce atalarımız ne yapmış hatırlar mısın?

Halen çocuk kalmış yetişkinler olarak kapıları çalıp kaçıyoruz. Vurmayı az da olsa bilen var, vurmayı bilmek başka ama durmayı bilmek bambaşka demişler... Halen vurmayı bilmez, denge tutturamaz halde çoğu kez de kalabalıkların galeyanına gelip gidiyoruz kapı çalmaya. Kimin kapısını, neden çaldığımızı ise zaten hiç bilmiyoruz. Kör topal bir "heves" işte.

Var olan bütün fizik maddeler gibi insanoğlu da kendi varlığından evrene bir enerji yayar ve aynı zamanda kendisine bütünden, sonsuz evrenden, kainattan enerji alır. Kainat, mütemadiyen birbirlerine enerji verip enerji alan bir sistemden meydana gelmiştir.