Tüm Yazılar

Canım hocam İsmail Bülbül'e.. Çok öğretmenim oldu çok da öğrendiğim, Ama böylesini öğreten tek, böylesini öğrendiğimse ilk, Sonu ise yok çünkü anladım ki son yok, sonsuz var, sonsuzluk var, hayat var, yaşam var..

Sizleri bir kaç düşünme sorusuyla baş başa bırakmak istiyorum. Aslında hepimiz kendi hayatımızın kahramanı değil miyiz?

‘‘ Sevgili aynadaki yansımam, bugüne kadar seni çok üzdüm.. Herkesi mutlu etmeye çalıştım.. Ailemi, arkadaşlarımı, iş çevremi, öğretmenlerimi ama seni görmezden geldim.. Sen bana her defasında ruhuma neyin iyi geleceğini fısıldadın; ama ben seni dinlemedim.. Senden tüm kalbimle özür dilerim..

Açmaya korktuğum bir kapının önünde duruyorum. Kalbimin sıkıştığını, yıllardır biriktirdiklerini kusmak istediğini hissediyorum. Açmalısın o kapıyı, yeter artık! diyordu isyankâr bir sesle. Ellerim titreyerek uzanıyor kapının koluna ve yavaşça aralıyorum.

Gandhi’nin de mükemmel biçimde sunduğu üzere; “Söylediklerinize dikkat edin düşüncelerinize dönüşür, düşüncelerinize dikkat edin duygularınıza dönüşür, duygularınıza dikkat edin, davranışlarınıza dönüşür, davranışlarınıza dikkat edin alışkanlıklarınıza dönüşür, alışkanlıklarınıza dikkat edin değerlerinize dönüşür, değerlerinize dikkat edin karakterinize dönüşür, karakterinize dikkat edin kaderinize dönüşür!”

“Unutmayın, nasıl ki su, bulunduğu kabın şeklini alıyorsa, içinizdeki yaşam ilkesi de düşüncelerinizin yapısının şeklini alır.” Joseph Murphy

Hiç otobüste sıkış tıkış giderken, ya da hastanede ameliyatta yakınını beklerken “Dur bir anda kalayım.” diyen birisini duydunuz mu? Varsa yoksa tatildeyken, gezerken tozarken. O zaman zaten zihin de size mutluluk duygusu veriyor niye uğraşıyorsunuz ki?

Banka, okul, devlet kurumları, hastane gibi yerlerde çalışmak durumunda olan bireyler, bu tür negatif duygulara/titreşimlere daha fazla maruz kalıyor. Auraların bu tür negatif yoğun ortamlarda etki altında kalmaması ya da o ortama ilk girdiği gibi çıkması belirli kişisel çalışmalarla  mümkündür.