BENİM YOLUM

Hayatın bana öğrettiği en iyi şey daha öğreneceğim çok şeyin olmasıdır. Yollardan, insanlardan, kitaplardan, şarkılardan ve aşktan.

Yollara düşmeli ayıran, kavuşturan yollara. Gece düşleri, gündüz güneşleri hep yollarda. Yolda ‘Mutlaka bir yolu vardır’ diyen insanlar tanırsın. Bir gün bir yolda kollarımıza ‘Ancora Imparo’ (*) yazdıralım diyen dostlarla buluşursun. Bazen de yol seni taş bir eve götürür. Orada kendine bir pencere çizersin. O pencereden dünyaya bakar, sonra da dünyanı değiştirirsin. Adettir yoldayken okuduğun kitap biterse onu orada bırakırsın. Hiç tanımadığın bir insan bıraktığın kitabı bulur ve hikayen kaldığı yerden devam eder. Başka bir gün de karşına yaşlı bir kadın çıkıverir. Elinde sıkı sıkı tuttuğu, içinde kocasının küllerinin olduğu cam bir kavanoz.. Nereye gitse yanında götürür. O an anlarsın sınırsız ve koşulsuz sevginin mükemmelliğini. Yolda radyoda çalacak şarkıdan dilekler tutar, sonra yaşadığına şükür edip yanındakinin elini sıkıca tutarsın.

Herkesin yolu başkadır. Herkes kendi tercihleriyle yol alır. Bu yol her zaman aydınlık olmaz elbet. Bazen de çıkmaza girer. Tam da bu aralar artık bu kadarı da olmaz dediğin ne varsa bir bir oluyorsa ve sen kendini bir çıkmazda hissediyorsan sakince bekle. Çünkü hayatın kırılma noktaları o en bekleyemediğin anlarda gerçekleşir. Eğer su gibi berrak olup beklemeyi başarabilirsen akıp yolunu bulacaksın. Zor zamanlardan geçerken ruhu sıcak, aklı serin tutmalı.

Yol boyunca bir sürü işaretle karşılaşırız aslında. Görmek isteyene ne çok göz var… Bu işaretlerin ne olduğunun da bir önemi yok. Bir kuş tüyü, gördüğün bir rüya, karşılaştığın bir şamanın kehanetleri, esrarengiz bir olay ya da tesadüf sandığımız karşılaşmalar. Sana hangisi iyi geliyorsa, neye inanıyorsan onu yol boyunca yanından ayırma. Hiçbir şeyin sonu henüz gelmedi korkma.

Yolumuz uzun, önümüz kış. Üstümüzü sıkı, kalbimizi ferah tutalım.

(*) Hala öğreniyorum.