Varoluş Dergisi

“YETTİ BE!” MANİFESTOSU

Yaşama dair her durumun ruhun dünyasındaki yansıması farklı. Tadı, rengi, kokusu farklı  farklı. Bazen acıtır, bazen bunaltır, bazen de öfkelendirir ve pek tabi bazen de mutlu eder, neşelendirir.

-Üzgünüm.

El cevap:  Deme deme…Sabret.

-Bunaldım

El cevap: Deme deme…  Şükret.

-Öfkeliyim.

El cevap:  Deme deme…  Sukût et.

Sizin de bazen bu el cevaplara “Yetti be! üzgünüm işte, bunaldım işte, öfkeliyim işte.” diye bağırasınız geliyorsa bendensiniz ve evet bazen bu el cevapları veren kendiniz bile olabilirsiniz.

Nedense mutlu olmaya, neşeli olmaya toleransımız epeyce fazladır da üzüntüye bunalıma öfkeye gelince hemen bir hor görme reaksiyonuna gireriz. Ne kendimizin ne başkasının üzüntüsüne bunalımına öfkesine tahammül edemeyiz. Genelde bize göre bu duygular yersizdir, gereksizdir, kuruntudur. Sabırsızlık, şükürsüzlük,  hamlık olarak görülür.  Ölüm,  hastalık hali haricinde genelde  bu duyguların yaşanmasını men ederiz veya men ediliriz.

Yaşam olgusu her an bir ivme içinde ve farklı biçimde tezahür etmekte iken her durumun insan ruhunda tek tip bir duygu  ile zuhur etmesi  düşünülebilir mi?  Kader her an türlü türlü cilvelerle gönül telimize dokunurken bizden hep aynı sesin çıkması beklenebilir mi?

Bir insan hayal edelim. Acılar karşısında metin, öfkeden arınmış  sakin, her daim huzurlu ve dingin…  Bu bir  peygamberdir, erendir  veya sufidir  desek dahi pek inandırıcılığı olmuyor. O halde, bu bahsettiğimiz olsa olsa ütopyada yaşayan hayali bir yaratıktır.

Yaşama dair her durumun ruhun dünyasındaki yansıması farklı. Tadı, rengi, kokusu farklı  farklı. Bazen acıtır, bazen bunaltır, bazen de öfkelendirir ve pek tabi bazen de mutlu eder, neşelendirir. Bu duyguların hepsi vardır ve insana dairdir. İnsan olduğumuzu kabul ediyorsak bu duyguların hepsinin en başta var olabileceğini  kabul etmemiz gerekir.

Peki, sabretmek, şükretmek, sukût etmek bunların hiç mi anlamı gerçekçiliği yok? Çabası beyhude,  tavsiyesi hariçten gazel okumak mıdır? Ne yapalım? Üzülünce, bunalınca gece gündüz isyan edelim, öfkelenince kırıp dökelim,  eni konu bir vaveyla mı koparalım?

Elbette bunları da yapamayız zira sabretmeye çalışmazsak tekamül yolculuğunda yol alamayız, şükretmeye çalışmazsak sahip olduğumuz güzellikleri göremez ve yaşamdan tat alamayız, öfkemizi büyütürsek  gönüller yapamayız.

Öyleyse, dengeli olacağız. Her duyguya karşı eşit mesafede olacağız. Böylelikle ruhumuz ve bedenimizde dengesini bulacak, refahı bozulmayacak.  Dengeli olmak ve denge içinde kalmak üzere inkar etmek ve bastırmak bozguncu, kabul  etmek ve doğal sürecinde yaşamak barışçıl ve destekleyicidir.

Burada son sözü ve öz sözü söylemeyi; insanlığa kulluğa dair bütün halleri  en doğru biçimde şerh eden Hz. Mevlana’ya  bırakmayı uygun görüyorum. Bakalım Üstad muhteşem sözüyle  bu hallere dair ne diyor,  neyi salık veriyor bizlere?

“MİSAFİRHANE
İnsan kısmı bir misafirhane,
Her sabah yeni birisi gelir.

Bir sevinç, bir bunalım, bir zalimlik,
Aniden farkına varmak bir şeyin,
Hepsi beklenmedik misafir.

Hepsini karşılayıp eyle!
Evini vahşetle süpürüp,
Bütün mobilyalarını boşaltan
Bir kederler kalabalığı bile gelse.

Her geleni alnının akıyla misafir et.
Olur ki yeni bir zevk getirmek için
Boşalttılar evini.

Karanlık düşünce, utanç ve garez,
Hepsini gülerek karşıla kapıda
Ve buyur et içeri.

Minnettar ol her gelene
Kim gelirse gelsin.
Çünkü bunların her birisi
Öte taraftan bir kılavuz
Olarak gönderildi.”

 

Yazar : Emine Armağan

Yorum yap

İnternet üzerinden dijital yayın hayatına ilk olarak 2013 yılında başlamış olan Varoluş Dergisi, kısa bir aradan sonra şimdi yeniden okurları ile birlikte. Değerli yazarlarımız, Spiritüalizm, Reiki, Yoga, Astroloji ve Yaşam alanlarında, siz değerli okurlarımız için yazıyor…

Arşivler