FINDIK’IN ARDINDAN

Şimdi sanki her şey kısacık bir anda yaşanıp bitmiş gibi geliyor. Sanki evimize gelişinden gidişine kadar koskoca on sekiz yıl geçmemiş gibi. Gelmiş, kısacık bir an kalmış ve gitmiş gibi. Oysa bebekliğinden yaşlılığına kadar geçmiş yıllar, o yılların içinde aylar, haftalar, günler ve o günlerin içinde sayısız anlar var. Türlü huyları, türlü halleri. Zihnimde resimler, kısa kısa, uzun uzun sahneler, kopuk kopuk, birbiri ardına ekleniyor. Güzel beyaz tüyleri, kimi yerde fındık kabuğu renginde. Badem gibi biçimli çerçevesinin içinden tatlı tatlı bakan kahverengi, yusyuvarlak gözleri. Kulaklarının arkasının eşsiz, unutulmaz kokusu. Patileri. Uyuyuşu, oturuşu, pencereden dışarıyı izleyişi, karların üzerinde mutlu mutlu zıplayışı… Saymaya sayfalar yetmez.

Geldiğinde bebekti. Kardeşimin montunun içinde, göğsünün üzerinde geldi. O kadar küçüktü. Bir odadan diğerine kendi başına ilk gidişi evde olay olmuştu. Sağda solda fotoğraflar. Hepsinin çekildiği gün dün gibi. Salatalığı çok severdi. Bir de yumurtayı. İlaçlarını içmek istemediğinde yumurtayla karıştırırdık.

Çok kısa süre içinde toparlanıp gitti. İşlerimize engel olmadan, o iyiyken yaptığımız planları erteletmeden. Hepimizin evde olduğu bir günü, hepimizin uykuda olduğu bir saati seçti. Sessiz sedasız gitti. Kimseyi üzmeden, kırmadan, sadece sevgi ve neşe vererek geçmiş bir ömür. Kısacık bir an gibi. Tüm yaşananlar, kısacık bir an içine sığdırılıp sunulmuş paha biçilmez bir hediye gibi.

Şimdi evimizin önündeki bahçede, bir fındık ağacının altında yatıyor. Minderinin yeri boş. Umarım biz de onun kalbini hiç kırmamışızdır. Umarım onu ne kadar sevdiğimizi biliyordur. Son günlerini hep gözleri kapalı, hareketsiz yatarak geçirmek zorunda kaldı. Umarım şimdi gittiği yerde, yemyeşil çimenlerin üzerinde neşe ile koşup oynuyordur.